Uranila karbonato

Ŝablono:Tabela informkesto

Uranila karbonato
Kemia formulo	UO₂CO₃
Uranila karbonato
Plata kemia strukturo de la Uranila karbonato
Uranila karbonato
Tridimensia kemia strukturo de la Uranila karbonato

Ruterfordino: Erco de uranila karbonato.

Flavaj kristaloj de uranila karbonato
Alternativa(j) nomo(j)
Karbonato de uranilo
CAS-numero-kodo	12274-95-2
PubChem-kodo	20096206
Fizikaj proprecoj
Aspekto	flavaj kristaloj
Molmaso	329,221g mol⁻¹
Denseco	5,7 g/cm⁻³
Solvebleco	Akvo:nesolvebla^[1]
Mortiga dozo (LD50)	>2000 mg/kg (buŝe)
GHS etikedigo de kemiaĵoj
GHS Damaĝo Piktogramo	Ŝablono:GHS Piktogramo
GHS Signalvorto	Averto
GHS Deklaroj pri damaĝoj	Ŝablono:H-Frazoj
GHS Deklaroj pri antaŭgardoj	Ŝablono:P-Frazoj
Escepte kiam indikitaj, datumoj estas prezentataj laŭ iliaj normaj kondiĉoj pri temperaturo kaj premo (Ŝablono:GdC kaj 100 kPa)

Uranila karbonato aŭ karbonato de uranilo estas organika kombinaĵo rezultanta el interagado de la uranila hidroksido kaj karbonata acido. Temas pri flavaj kristaloj, nesolveblaj en akvo. Uranila karbonato posedas 1 uraniatomon, 2 oksigenatomojn, 1 karbonatomon kaj 3 oksigenatomojn. Uranila karbonato uzatas en kemiaj sintezoj kaj en la preparado de karbonataĵoj kaj uranilaj derivaĵoj.

En la 1948-a, Paul D. Miller kaj kunlaborantoj unuafoje izolis uranilan karbonaton, preparitan per la ago de karbona dioksido sub premo sur uranio-trioksida-, amonia- kaj natria -uranatoj. Malsaman procedon sekvis Chernyaev kaj kunlaborantoj, kiuj preparis la kunmetaĵon per la traktado de akvaj kaj alkoholaj solvaĵoj de uranila nitrato kun karbona duoksido sub premo aŭ akvaj suspensiaĵoj de uranioksido, UO₃, en normalaj kondiĉoj.

La ĝis nun neraportita kunmetaĵo de uranio (IV) oksikarbonato, sur eksponiĝo al seka aero spertas samtempan oksigenadon kaj dehidratiĝon, rezultigante la formadon de la kunmetaĵo UO₂CO₃, 2,5 H₂O, la progreso de la oksigenado estas indikita per la laŭgrada ŝanĝo de koloro de malhelverda al helflava. Ĉi tiu hidratigita uranila karbonato, kiam varmigita en vakuo je 160°, donas la anhidran kunmetaĵon UO₂CO₃, kiu estas stabila ĝis Ŝablono:GdC.^[2]